W cieniu dyskusji o przyszłości Wspólnej Polityki Rolnej toczą się konsultacje w ciekawej dla rolnictwa kwestii kredytów przyrodniczych.

Branża mleczarska powinna zwrócić na to uwagę, gdyż propozycja KE w ramach „Roadmap towards Nature Credits” to plan stworzenia dobrowolnego rynku kredytów przyrodniczych (nature credits), które wynagradzają mierzalne działania pro-przyrodnicze (np. renaturyzację mokradeł, siedliska dla zapylaczy, retencję, zadrzewienia). Szczególnie problem braku retencji daje się odczuć w polskim rolnictwie bardzo boleśnie.

Czyli jest to instytucjonalny krok w kierunku rolnictwa regeneratywnego, które ZPPM promuje jako przyszłościowy model gospodarowania przez rolników – producentów mleka.

Jak kredyty przyrodnicze mogłyby wspomóc mleczarstwo? Wydaje się, że na kilka sposobów:

➡️ nowe źródło przychodów dla gospodarstw mlecznych – czyli dywersyfikacja dochodów, możliwość sprzedaży kredytów firmom raportującym działania ESG
➡️redukcja śladu środowiskowego branży – możliwość częściowej kompensacji negatywnego oddziaływania sektora w bilansie emisji i poprawa wskaźników ESG
➡️lepszy dostęp do finansowania – posiadanie przez przetwórcę portfela kredytów przyrodniczych mogłoby oznaczać dostęp do tańszego finansowania przez banki
➡️jakość środowiskowa naszej produkcji stałaby się atutem, zwłaszcza wobec konkurencji z krajów Mercosur czy Ukrainy w przyszłości
➡️wspólne projekty mleczarni i rolników przełożyłyby się na niższe koszty certyfikacji i administracji

Oczywiście pojawiają się też głosy, że koncepcja kredytów służy tak naprawdę ograniczeniu produkcji rolnej w Europie, a co za tym nie idzie w parze zapewnieniu bezpieczeństwa żywnościowego .

Tylko czy ogólna ocena pomysłu KE sprowadza się do prostej alternatywy: nagroda za ograniczanie produkcji kontra nagroda za działania na rzecz bioróżnorodności? Chyba problem jest bardziej skomplikowany, a każde działanie służące zwiększeniu przychodów dla rolników zasługuje na życzliwe zainteresowanie.